Kayıtlar

Temmuz, 2016 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Uyku

Sevdiğiniz biri başınızı okşadığında tatlı bir uyku bastırmaz mı sizi de? Hele ki bir de kucağına yatmışsanız... O tatlı uykuya salabildiniz mi kendinizi hiç? Yanınızda sizi sizden çok seven birinin varlığını bilerek huzurla uyumak: Teninin sıcaklığını iliklerinize kadar hissederek üşümeden, ürpermeden, güvende hissederek uyumak. İşte bu “gerçekten uyumak”tır. Gerçekten uyuyamıyoruz birçoğumuz uzun zamandır... Uykularımızın kaçması da bundandır. Yorgunluktan beynin kendisini kapatıp daldığımız uyku “gerçekten uyumak” dediğim şey ile bir midir? Ya da telefonun alarmı veya ailemizin bir ferdinin "kalk artık" demesiyle uyandırılmakla tatlı bir öpücük arasında 'güne güzel başlamak' diye dağlar kadar bir fark yok mudur? Her şeyi geçelim: Hepimiz bunu isterken olmuyorsa çok mu şey istiyoruz yoksa birbirimizin olmayı birbirimize çok mu görüyoruz? Herkese iyi uykular... Umarım bir gün hepimiz için sadece iyi değil, gerçek uykular da olur: Mutlu ve huzurlu... O bir gün bu

Mola

Bazen iyi bir şeyler yapmaya çalıştıkça hep kötü sonuçlar alırsın ya. Hiç bir şey yapmasaymışsın daha iyi olacakmış gibi anlar olur hani. Ne berbat bir duygudur bu. Bataklık gibi uğraştıkça dibe bat dur. Hiç uğraşmayayım diyorum, öyle de olmuyor… Bir soluklanmalık mola vermeli böyle zamanlarda hayata. Uğraşlardan kendime ayıramadığım zamana sahip çıkmalıyım artık. Yine sinemaya gitmeliyim, daha fazla kitap okumalıyım, daha çok kahve içmeliyim. Bunlar benim kafa dinleme zamanlarım… Ve kafa dinleme zamanlarımızı ancak biz feda edebiliriz, kimse elimden alamaz. Ben feda ettiğimde kendime çok kızıyorum. Çok çabuk kendimden vazgeçiyorum diye. Seviyorum dediğim her insanı kendimden çok düşünüyorum. Düşündüğüm insanların düşüncesizliğini gördükçe deliye dönüyorum. Sonra “Sanırım bir yerde hata yapıyorum” diye düşünüyor, bunu tekrar tekrar düşündükçe de yoruluyorum. Hiç bir şeye değmeyecek kadar yoruluyorum. Uyuyamıyorum sonra. Yastığa başımı koyduğumda kafamın içi kazan gibi. Yine sabahı e

Atla

Bence en büyük zaafımız bakışlar. Bir çift gözün gözlerimize değdiği anda kalbimize ulaşması için çaba göstermemesi gerek. Çaba göstermeden bunu başardığında sevebiliyoruz. Birçok güzel gözden çektiğimiz acılardan kaynaklı kalkanlarımız var. Benim kalkanlarım çok sert, çok korumacı. Ben gözlerde bir iyilik, bir masumiyet arıyorum. Aradığımı bulamadığım kişi arkadaşım olamaz. Dünyanın en zeki, en yetenekli veya en yakışıklı arkadaşına ihtiyacım yok. Benim dürüst, bana zararı dokunmayacak arkadaşlara ihtiyacım var ve ne mutlu bana ki onlar da yanımdalar. Peki ya sevgili? Bu kendime yönelttiğim ağır bir soru. Bilmiyorum ne zamandır sevgilim olmadığını. Hesaplamadım, hesaplamam da. Ama neden olmadığını biliyorum. Engelli parkurda koşmaya hazır olmadığım için. Dizlerim düşüp kalkmaktan o kadar tarumar oldu ki koşamam artık. Yaralar dikiş tutmazken bu mümkün değil. Engelleri kaldıracak biri varsa eğer 1.000 metre değil 10.000 koşmaya razıyım. Öleceğimi bilsem de koşarım. El ele tutuşup koş

Durak

Şimdi malum ilk adımı erkek atar kuralı bir şekilde içimize işlediği için benden hoşlananlar bana gelip benden hoşlandığını açık açık söylemiyor. Hareketleriyle falan belli edeyim dese, ben öküzüm anlamıyorum. Anlasam da ister miyim bilmiyorum. Gerçi benim de hoşuma giden kızlar var elbette ama ben birini seviyorum ve bu yüzden bu konuları hoşlandığım o kızlarla hiç konuşmuyorum. Benim sevdiğim de beni sevmeyince... Tanıdık geldi mi? Tabii aralarda denediğim kişiler oluyor ancak genelde uyum sağlanamıyor, frekanslar tutmuyor. Oysa bana her şeyi unutturacak, mutlu edecek birine elbette ki çok ihtiyacım var. Ama ben geçmişe takılı kaldığım için ileriye gidemiyorum. Takılı kaldığım o yolda sadece sevdiğim yerimi biliyor ve o da dönüp beni almayınca oturup bekliyorum işte. Belki biri beni öylece otururken bulup mutluluğa giden yola sokar diye bekliyorum. Yol üstünde beklediğim "Aşk'ın Durağı"na sevilesi biri uğramamışsa suç benim mi yani... Otobüs biletleri de pahalılaş

Ağlayamamak

Çok korkuyorum bir daha sevemezsem diye. Ödüm kopuyor, uykularım kaçmaya son sürat devam ederken. Havalar henüz fena değil ama bazen yel esiyor üşüyorum. Bugün yeni bir ceket alma gereksinimi duydum. Buz kesti kollarım resmen. Isınma ihtiyacını iliklerime kadar hissettim. Dışımı örterim diyorum da içimi kim ısıtacak şimdi? Ne kadar uzun zaman geçti gözlerimden iki damla sıcak yaş yüzüme süzülmeyeli? Ağlamak hiç özlenir mi? Ben özledim. Keyfim o kadar yerinde ki ağlayamıyorum. Şaka falan değil keyfim harbiden çok yerinde. Dünya ortadan ikiye yarılsa umurumda değil. Yine gülerim. “Bak dünya birdi iki oldu fena mı” derim. Her şeye olumlu tarafından bakıyor gözlerim. Bir kız görüyorum bazen… “Aha!” diyorum. “Bıldırcın!” Yaşı kaç olursa olsun hayatın tokadını yememiş taptaze. “Olum sen bu kız için çok yaşlısın” diyorum kendime. Doğum tarihimiz ya aynı ya da benim birkaç geçkin. Yirmili yaşlarda yaşlanılır mı? Üstelik bedenim capcanlı ve enerji doluyken! “Pilim bitmiş bakkal amca iki kal

Papatya

Nerede kalmıştık? Bıraktığın yerde, aşksız kalmıştık sanırım. Yine soğuklar geldi. Hava genelde kapalı, yağmur yağıyor. Hapşırmamın ardından mendil uzatan, “Al aşkım.” diyen de yok şimdi. İki kıştır geceleri polar battaniyeme sarılır oldum. Eldiven takmıyordum ya ellerini tutmak için... Bugünlerde güzel bir eldiven arıyorum kendime. Ne de olsa bu kış da boşta kalacak tutmak için uzattığım elim… “Hala seviyor musun?” dersen, yok hayır. Ama başkasını da sevemedim. “Peki, özlüyor musun?” dersen; seni değil, hissettiğim o güzel duyguları özlüyorum. Yeniden gülü sevip dikenine katlanasım da yoktu açıkçası, bu yüzden uzun süredir bir ilişkide dikiş tutturamadım sanırım. Anlayacağın ben gül değil papatya istiyorum. Kış, papatyanın mevsimi değil. Serasından bulamadım ona yanıyorum. Ama korkmuyorum bahar gelecek yakında. Her yanımı yine sarar papatyalar. Seviyor, sevmiyor diye koparmam asla. İki papatya arasında oturur, bir aşk dilerim… Bazen dilemekle olmuyor ama olsun.

Bir Bakıma

Bir bakıma iyi oldu ayrıldığımız. Yanında mutluydum falan alışkın olmadığım şeyler, hep farklı hissediyordum zaten. Zaman su gibi akıp gidiyordu ben daha ne olduğunu anlamadan. Yaşlanacaktık bir anda. İyi oldu. Tüm dertleri çok da dert etmeden atlatacaktık. Yastığa başımızı koyduğumuzda, içimizde sıkıntı hissetmeyecektik. Yavaş yavaş kırışıklar çıkmaya başlayan yüzümüzden gülümsemeler eksik olmayacaktı. Belki ayrılmasak, sırf öylece dalıp birbirimize bakışlarımız, toplasan aylar sürecekti: Ömrümüzden ömür yiyecektik. Tabii iyi oldu. Dostların bir işi çıktığında, herkes bir yere gittiğinde, yanımızda kimse olmadığında ve birine ihtiyaç duyduğumuzda hemen arayıp buluşacaktık. Bu kötü duyguyu hissedemeyecektik iliklerimize kadar. Kötüyü hissedemezsek, iyiyi nasıl ayırt edecektik? İyi oldu. "Yalnız kalmak istiyorum bugün." dediğin günler vardı. Oturup tek başına dinlenmek isterdin. Ayrı evlerde olsak da seninle oturup dinlenirdim bende senden habersiz, yalnız kalmana izin