Makyaj Malzemesi

Hayatta makyaj malzemesi olmak varmış...
İnsan olmak zor. Gerçekten zor. Malum, her insan gibi görünen tam olarak insan da değil. Bunların arasında insan olarak kalmaya çalışmaksa gerçekten yorucu.
Bazen nasıl daha kolay olurdu diye düşünüyorum. Bugün de düşündüm. Sonra ne zaman bir şey düşünsem başıma geldiği gibi yine sen geldin aklıma:
Sabah kalkıp makyaj yapman geldi önce. Hiç sevmezdim sevdiğim yüzüne makyaj ile kamuflaj yapmanı. Odandaki tonla makyaj malzemesi geldi. "Ulan bunlar nereden aklıma geldi ki şimdi?" derken... Bingo!
İki düşünceyi birleştirdim: Ben makyaj malzemelerin olsam çok daha kolay olurdu yaşamak. Her sabah kalkıp kendine makyaj yaptığını zannederken aslında kendinle değil benimle ilgilenirdin. Ruj olur dudaklarında kalırdım mesela, allık olur yanaklarını öperdim.
En çok da göz kalemin olmayı isterdim. Düşünsene! Bütün gün gözünün önünde olduğumu ve gözlerine baktığımı! Göz kalemin olsam en kötü ihtimal ne olabilir ki diye düşünüyorum...
En kötü beraber ağlardık! O bile ayrı olmaktan iyi: Her damlayla yanağını okşar, ellerine düşerdim güzel yüzünden. Sonra silerdin beni... Ama inan üzülmezdim. Ertesi sabah görüşmek üzere vedalaşırdık çünkü. "Benimle ağladı ama biraz da yalnız kalmaya ihtiyacı var." derdim. Bak en kötüsü bile kötü değil sensizlikten.
Hem bazen sen kalemini silmeyi unutursun. O zaman uyurken izlerim seni. Deli yatarsın sen. Gülümserim. Peki ya üstün açılırsa gece? Göz kalemiyim, örtemem! Gerçi şimdilerde insan halimle de örtemiyorum ya...
İyi uykular yine uyuyamadım ben...

 Yorganına bana sarılmadığın kadar sıkı sarıl. Terk etmene katlanabilirim, hasta olmana asla…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Keyifsiz

Bazen keyfimizin yerinde olmadığı anlar olur. Açıkçası benim keyfim neredeyse hep denecek kadar yerinde. Yormuyorum, üzmüyorum kendimi üzünülmeyecek şeylere. Bunun bir kaç nedeni var. En büyük nedeni ise dünyada derdini çözmeye gücü yetmeyen birçok insan varken kendi dertlerimden dolayı üzülmeyi kendime hak görmediğim için. Ancak ilk paragrafta da belirttiğim gibi bazen keyfimizin yerinde olmadığı anlar olur. Ben keyfim yerindeyken paylaşırım. Enerji paylaşılan ve paylaştıkça güçlenen bir şey. Aynısı negatif enerji için de geçerli. İşte böyle anlarda negatifi paylaşmamak için insanlardan uzaklaşırım nadiren. Ve kesinlikle yazarım. Kağıda dökerken kullandığım, tükenmez kalemin mürekkebinden ziyade içimdeki gereksiz zehirdir. Okuyanlar üzülmesin. Zehir akıtılınca çıkıp gider. Üstüne düşünüp üzülmeye gerek yok. Yazdıkça yerine gelir ruh sağlığım. Keyfim yokken en sevmediğim durum, ısrarla yanımda olmaya çalışılması. Kendimi toparlamaktan ziyade ateşle yaklaşma tabelasına alev alev ya
Devamı

Unutulmaz

Elini uzatsan ulaşırdın aslında. Şimdi aramızda koca koca binalar, yollar, tarlalar, adalar ve denizler var. Bir baktığımız gökyüzü aynı. Onu da güney yarım küreye gidip farklılaştırasım var... Uzaktayken herkes özler. Yanındayken özlemek olay. Gerçekten o kadar çok sevmeyip de seviyorum, ölüyorum, bitiyorum diyenlere kızıyorum en çok. Ve sakinim aslında diğer tüm konularda hiç olmadığım kadar. Denize fırlatmıyorum artık çakıl taşlarını. Sana ulaşmasın diye yaptığım dalgalar. Sonbaharda uçuşan yapraklar kadar sevebilirdim seni. Yapraklar büyüdükleri ağaçları severdi o kadar. Koşullar izin vermeyince düştüler onlarda. Rüzgarda savruldular. Sonuç? Yok. Ama rüzgar önemli. İster İlhan Şeşen'den ister Barış Akarsu'dan dinle şimdi... Bazı şarkılar unutulmaz...
Devamı

Mezuniyet

Bazen güzel şeylerin güzel kalabilmesi için bitmesi gerekir. Mevsimlik bir çiçeğin mevsiminde açması gibi. O çiçek solup yaprakları döküldüğünde üzülmemeli insan. Bir sonraki mevsiminde daha gür olacak olan bu bitkinin daha güzel çiçek açacağının bilincinde olmalı. En son çiçeğimi dökmemin ardından seneler geçmişken ve şu genç yaşına rağmen tekrar açmasına ihtimal vermediğim anda tekrar açması… Bu geçen yıllarda yalnızlık olgunlaştırmıştı beni. Sessiz ve umutsuz bekleyişin ardından gelen mutluluk, benim için yere göğe sığamayacak kadar çoktu. Bu gece o çok kısa 41 günün ardından “41 kere maşallah” dememekten kaynaklanacak ki yine soldu çiçekler. Ama üzgün değilim. Çünkü o mutluluğu hiç yaşamama ihtimalim de vardı ve yaşamış olmanın bana tekrar kattığı heyecandan çok memnunum. O kadar ki, eğer şimdi geçmişe dönüp tekrar seçme gibi bir hakkım olsa o anı biteceğini bile bile yine seçerdim. Her birleşmenin yeni bir haz ve her ayrılığın yeni bir ders verdiğine inanıyorum. İlk v
Devamı