Çok Aynıyız

Aslında hepimiz aynı hayatı yaşıyoruz… Doğduktan hemen sonra hepimiz ağladık mesela, çok geçmeden 7'den 70'e herkes güldürmek için çeşitli oyunlar yaptı bize; güldük. Yeteneklerimiz de aynıydı: "Aguu-buguu" diye çıkardığımız ses, ilk ortak bestemizdi bizim. Biraz daha büyüyüp oturabildiğimizde; farklı parklarda bile olsa kumdan pasta yaptık birlikte. Şarkıcı, söz yazarı, pastacı ve heykeltıraştık şimdiden. Yaşımız 3-4 iken amatör bir ressam olduk hepimiz.
Sonra okul başladı… Sanat hayatımıza bir süre ara verip okula gittik. Anasınıfı, ilkokul, ortaokul, lise, üniversite... Hemen hemen hepimiz hala okula gidiyoruz. Okulda ya da mevcut sosyal ortamınızda sizinle aynı hayatı ve aynı gelişme dönemlerini yaşadığını düşünmediğiniz, kendinizden üstün gördüğünüz biri olabilir. Özellikle bu gözünüzde büyüttüğünüz kişi karşı cins ise ondan çekinir, etrafınızdayken heyecanlanırsınız. Tebrik ederim, âşıksınız. Onunla hep konuşmayı isteyecek ancak ya konuşamayacak ya da konuştuğunuzda çuvallayacaksınız. Eğer aklınıza bebekken onunda tıpkı sizin gibi altına ettiği gelmezse ve yüzünüzde kocaman bir gülümseme ile onun karşısına çıkıp merhaba demezseniz, hayatınız boyunca pişman olacaksınız. Ben hiçbir karşı cinsin kendini ezik hisseden birinden hoşlandığını görmedim.
Tek yapmanız gereken şey kendiniz olmanız. Sizi sevecektir. Sevmezse ya da çok farklıyız derse sadece “Çok aynıyız” diyin. Açıklamayı ilk paragraf ile yapabilirsiniz. Hissederek anlatır ve çok aynı olduğunuzu hissettirirseniz sevecektir sizi. Kim bilir belki çok iyi bir çocuk olursanız belki şirinleri bile görebilirsiniz…

Farklı olduğumuz kadar aynıyız. En çok da çok farklıysak çok aynıyız…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Keyifsiz

Bazen keyfimizin yerinde olmadığı anlar olur. Açıkçası benim keyfim neredeyse hep denecek kadar yerinde. Yormuyorum, üzmüyorum kendimi üzünülmeyecek şeylere. Bunun bir kaç nedeni var. En büyük nedeni ise dünyada derdini çözmeye gücü yetmeyen birçok insan varken kendi dertlerimden dolayı üzülmeyi kendime hak görmediğim için. Ancak ilk paragrafta da belirttiğim gibi bazen keyfimizin yerinde olmadığı anlar olur. Ben keyfim yerindeyken paylaşırım. Enerji paylaşılan ve paylaştıkça güçlenen bir şey. Aynısı negatif enerji için de geçerli. İşte böyle anlarda negatifi paylaşmamak için insanlardan uzaklaşırım nadiren. Ve kesinlikle yazarım. Kağıda dökerken kullandığım, tükenmez kalemin mürekkebinden ziyade içimdeki gereksiz zehirdir. Okuyanlar üzülmesin. Zehir akıtılınca çıkıp gider. Üstüne düşünüp üzülmeye gerek yok. Yazdıkça yerine gelir ruh sağlığım. Keyfim yokken en sevmediğim durum, ısrarla yanımda olmaya çalışılması. Kendimi toparlamaktan ziyade ateşle yaklaşma tabelasına alev alev ya
Devamı

Unutulmaz

Elini uzatsan ulaşırdın aslında. Şimdi aramızda koca koca binalar, yollar, tarlalar, adalar ve denizler var. Bir baktığımız gökyüzü aynı. Onu da güney yarım küreye gidip farklılaştırasım var... Uzaktayken herkes özler. Yanındayken özlemek olay. Gerçekten o kadar çok sevmeyip de seviyorum, ölüyorum, bitiyorum diyenlere kızıyorum en çok. Ve sakinim aslında diğer tüm konularda hiç olmadığım kadar. Denize fırlatmıyorum artık çakıl taşlarını. Sana ulaşmasın diye yaptığım dalgalar. Sonbaharda uçuşan yapraklar kadar sevebilirdim seni. Yapraklar büyüdükleri ağaçları severdi o kadar. Koşullar izin vermeyince düştüler onlarda. Rüzgarda savruldular. Sonuç? Yok. Ama rüzgar önemli. İster İlhan Şeşen'den ister Barış Akarsu'dan dinle şimdi... Bazı şarkılar unutulmaz...
Devamı

Mezuniyet

Bazen güzel şeylerin güzel kalabilmesi için bitmesi gerekir. Mevsimlik bir çiçeğin mevsiminde açması gibi. O çiçek solup yaprakları döküldüğünde üzülmemeli insan. Bir sonraki mevsiminde daha gür olacak olan bu bitkinin daha güzel çiçek açacağının bilincinde olmalı. En son çiçeğimi dökmemin ardından seneler geçmişken ve şu genç yaşına rağmen tekrar açmasına ihtimal vermediğim anda tekrar açması… Bu geçen yıllarda yalnızlık olgunlaştırmıştı beni. Sessiz ve umutsuz bekleyişin ardından gelen mutluluk, benim için yere göğe sığamayacak kadar çoktu. Bu gece o çok kısa 41 günün ardından “41 kere maşallah” dememekten kaynaklanacak ki yine soldu çiçekler. Ama üzgün değilim. Çünkü o mutluluğu hiç yaşamama ihtimalim de vardı ve yaşamış olmanın bana tekrar kattığı heyecandan çok memnunum. O kadar ki, eğer şimdi geçmişe dönüp tekrar seçme gibi bir hakkım olsa o anı biteceğini bile bile yine seçerdim. Her birleşmenin yeni bir haz ve her ayrılığın yeni bir ders verdiğine inanıyorum. İlk v
Devamı